به تازگی مقالاتی در ارتباط با استفاده از طب سنتی گیاهی کشور چین در مقابله با ویروس کرونای جدید در وبسایتهای داخلی و خارجی و شبکه های اجتماعی مطرح گردیده است که مقاله ی زیر به بررسی این ادعا ها و مقالات می پردازد..
در پی انتشار این مقالات، بعضی از پژوهشگران موافق طب سنتی در داخل کشور ایران نیز تاکید کرده‌اند که کنترل بیماری کورونا ویروس ۱۹ ناشی از طب سنتی کشور چین و نه اقدامات بهداشتی، درمانی و قرنطینه نظام سلامت بوده است.در این زمینه ذکر برخی نکات و یادآوری آن حائز اهمیت است:
فرضیه تاثیر گذاری طب گیاهی چین تا به نگارش این مقاله به اثبات نرسیده است و هیچ گونه شواهد مستدل علمی کافی و استنادی قابل قبول در میان جوامغ پزشکی در این مورد ارائه نگردیده است. مصرف ترکیبات گیاهی توسط درصد بالایی از بیماران مبتلا به کووید-۱۹ دلالت بر موثر بودن آنها بر پیشگیری یا درمان آن ها بر اساس آمار نمی‌کند.
طب گیاهی سنتی بخشی از طب سنتی (طب مکمل) است ولی این دو یکسان نیستند. به همین منظور، اگر استفاده از طب سنتی گیاهی تاثیر گذار هم باشد، نمی‌توان نتیجه گرفت که طب سنتی در معنای کلی آن اثر بخش است.
طب سنتی گیاهی چین با طب گیاهی یا سنتی ایران متفاوت است.
به‌طور کلی طب گیاهی (و در مواردی طب سنتی) تنها مکمل خوبی برای پزشکی کلاسیک قدیم است ولی جایگزین آن نمی باشد و قابلیت های گسترده در درمان جامعه ی آماری بالا را دارا نمی باشد. .
استفاده از طب گیاهی و سنتی باید مطابق بر اصول علمی پذیرفته شده در میان جوامع علمی معتبر باشد. استفاده ناآگاهانه از آن می‌تواند بطور مستقیم یا غیرمستقیم موجب عوارض و مشکلات عدیده ای برای مبتلایان، جوامع و حتی مرگ و میر افراد شود. این موضوع در آن سوی مرزها نیز مورد توجه قرار گرفته است.
موضوعی که به نظر فعالین این حوزه می‌تواند منجر به احساس امنیت کاذب در برابر پاندمی کرونا ویروس ۱۹ گردد.دکتر ارنست استاد شناخته شده ی طب مکمل در دانشگاه اکستر انگلستان، می‌گوید: که چین به عنوان بخشی از کوشش خود برای مقابله با بیماری کووید-۱۹ دستور العمل های گیاهی به سراسر دنیا صادر می‌کند، خطرات مستقیم و غیرمستقیمی را برای افراد مصرف کننده این گیاهان، به همراه دارد.
دکتر ارنست می‌گوید: “ این درمان های گیاهی می‌تواند سمی، آلوده و حتی تقلبی بوده و همچنین می‌تواند با داروهای تجویزی به بیماران تداخل داشته‌باشد. علاوه براین، مصرف این گیاهان می‌تواند احساس امنیت کاذبی را برای مصرف کنندگان فراهم نموده و موجب کاهش و یا عدم مصرف درمان های تایید شده و تجویز شده توسط پزشکان شود.
یکی از مشکلات عمده که همواره درخصوص داروهای گیاهی و طب سنتی مطرح میگردد، عدم تشخیص فرایند عمل این مواد و عدم امکان تعیین دوز درمانی دقیق برای آنها می‌باشد. همچنین، انجام مطالعات بالینی برای این شیوه های درمان‌ها بسیار دشوار بوده، به همین دلیل نمی‌توان به یک نتیجه جامع در خصوص اثربخشی و عوارض جانبی این داروها دست یافت.
آکادمی علوم سلطنتی سوئد می‌گوید: “اگرچه کاهش علائم بیماری کووید-۱۹ توسط این گیاهان دارویی می‌تواند به طور فزاینده ای کمک کننده باشد، اما خطرات و عوارضی که این دارو برای مصرف کنندگان در پی دارد، می‌تواند بسیار خطرناک و دردسر‌ساز باشد.”همچنین، این خطر نیز وجود دارد که افراد مصرف کننده ، این تصور را داشته باشند که ناقل بیماری نبوده و در امان خواهند بود و به همین سبب ریسک ابتلا را افزایش داده؛ در نتیجه فاصله اجتماعی را با دیگران رعایت نکرده و موجب انتقال بیماری به دیگر افراد شوند.
نتیجه ی این پژوهش، استفاده از هر گونه روش درمانی طب سنتی و گیاهی ایران یا جهان برای درمان و مقابله با بیماری کووید-۱۹، به شرط آن که روش درمانی ارائه شده، عوارض و نقش مخرب در درمان اصلی نداشته و همچنین اثر بخشی آن در چندین مطالعه استاندارد علمی توسط افراد مختلف به اثبات رسیده باشد، مورد استقبال نظام های پزشکی و درمانی است.