پیشتر از این گزارشات حاکی بر این بودند که احتمال بروز لخته خون (TTS) پس از دریافت واکسن آسترازنکا حدود یک در ۲۵۰ هزار در انگلستان ( ۱ در ۱۰۰ هزار برای اتحادیه اروپا) و میزان مرگ نیز یک تا دو در میلیون باشد و به جز چند مورد تکگیر بیشتر گزارشات مربوط به دوز اول بود که ۴ تا ۲۰ روز پس از تزریق حادث شدند. این آمار هنوز در سایت WHO به همین صورت از ۱۶ آوریل تا بحال درج میباشد.
گزارشات جدیدتر احتمال میدهند که میزان بروز TTS یک در ۵۵ تا ۶۰ هزار در دوز اول و یک در ۶۰۰ هزار در دوز دوم باشد. قبلا میزان مرگومیر ناشی از Vaccine-Induced Immune Thrombotic Thrombocytopenia یا VITT تا ۸۰٪ تصور میشد اما با افزایش آمادگی و آگاهی نسبت به احتمال TTS اکنون کمتر از ۲۰٪ تخمین زده میشود.
طبق نتایج تحقیقات دانشگاه MacMaster کانادا که در مجله Nature ثبت شد آنها علت لخته در واکسن های حاوی وکتور مثل آسترازنکا را تولید یک آنتی بادی نامعمول میدانند که به اجزای پلاکت خون چسبیده و باعث تولید لخته و مصرف پلاکت میشوند. این آنتیبادی به یک پروتئین پلاکت به نام فاکتور چهار ( PF4) میچسبد.
دانشمندان آلمانی از دانشگاه گوته فرانکفورت اعتقاد دارند پس از قرار گیری DNA مربوط به پروتیین S موجود در واکسن در داخل هسته سلول برخی از قسمتهای DNA مربوط به اسپایک قطعه شده و موجب تولید انواع جهش یافته پروتیین S میشوند که به دلیل اختلال ساختاری قادر به چسبیدن به جدار سلول نبوده و به محیط درون بدن راه یافته و سیستم ایمنی را در جهت ایجاد لخته خون تحریک میکنند. از این جهت واکسنهای ژنتیکی mRNA ارجحیت دارند چون هرگز وارد هسته سلول نمیشوند.
علائم هشداردهنده در این خصوص سردرد شدید و پایدار، تاری دید شدید گذرا یا مداوم، تورم پا، اختلال و سختی تنفس، درد شکم و کبودی در قسمت های بدن علاوه بر محل تزریق میباشد.
تنها ریسک فاکتور شناخته شده فعلی که در گزارشات آمده احتمال بیشتر TTSدر خانمهاست. این واکسن در آنهایی که ترومبوسایتوپنی ناشی از هپارین یا سابقه ترومبوز سینوس وریدی مغز دارند ممنوعیت دارد. اما در افراد با سابقه افزایش انعقاد هنوز قابل استفاده است چون مکانیسم آن متفاوت است.
نهاد مشاورهای ATAGI در استرالیا احتمال بروز TTS در دوز اول را بر اساس سن در اینگونه محاسبه کرده است (Jun/2021):
سن میزان TTS در هر ۱۰۰هزار
۵۰> سال ۳/۱
۵۰تا۵۹ ۲/۷
۶۰تا۶۹ ۱/۴
۷۰تا۷۹ ۱/۸
۸۰+سال ۱/۹
چون میزان بیماری شدید (critical) و بستری ICU و مرگ و میر ناشی از خود بیماری کووید۱۹ در جوانان کمتر و یا نزدیک به این آمار است بسیاری از کشورها ترجیح دادند که آسترازنکا را به افراد زیر ۳۰ سال (در انگلستان که بعدا به زیر ۴۰ سال تعمیم یافت) و یا حتی زیر ۵۰ تا ۶۰ سال (مثلا خود استرالیا) پیشنهاد نکنند. البته همین گروه مشاورهای واکسیناسیون در استرالیا پیشنهاد نمودند که اگر هر کسی با دوز اول آسترازنکا مشکل نداشت میتواند دوز دوم را هم آسترازنکا بگیرد.
نتیجه میگیریم برای پیشنهاد آسترازنکا به افراد بهتر است گروه سنی جوانتر را مشمول نکنیم و دستگاه مسول یک طیف سنی را برای آن اعلام نماید و از دریافتکنندگان آسترازنکا سوابق ترومبوسیتوپنی و یا لخته ورید سینوسی پرسیده شود. ضمنا باید از طریق دادن یک پمفلت، علائم هشدار دهنده لخته به دریافت کننده واکسن آموزش داده شود.
از طرفی توجه کنیم که همه واکسنها به درجاتی عوارض و گاهی عوارض وخیم دارند اما هنوز از نظر مراجع معتبر جهانی فواید آنها در این پاندمی مخوف بیش از مضراتشان است هرچند دستگاههای مسول واکسیناسیون باید نسبت به عوارض خطرناک واکسن آمادگی داشته و برنامهریزی برای سن و یا شرایط دیگر طبی انجام دهند و این را به بصورت عامه فهم و شفاف به اطلاع مردم برسانند.