نظر انجمن طب فیزیکی آمریکا در مورد تزریقات داخل مفصلی این است که این اقدامات در صورتی که توسط یکتزریق تنیس البو طب فیزیکی پزشک با تجربه انجام شوند بی‌خطر و مؤثرتر خواهند بود. ولی در هر حال تزریق کورتیکواستروئیدها دارای عوارض می‌باشد. در 6-2 درصد موارد پس از تزریق کورتیکواستروئیدها التهاب بدتر می شود که عامل آن کریستال‌های کورتیکواستروئید هستند که باعث التهاب شیمیایی در سینوویوم می‌شوند. در این حالت پس از تزریق مفصل ملتهب می شود.اگرچه این قرمزی در حدود 24 ساعت پس از تزریق رخ می‌دهد ولی خود محدودشونده است و با کمک کیسه یخ، داروی ضددرد و به‌ندرت کشیدن مایع مفصلی برطرف می‌شود. کورتیکواستروئیدها می‌توانند باعث لاغری بافت چربی و تغییرات پوستی شوند(البته در کمتر از یک درصد موارد). موارد نادری از پارگی تاندون و نکروز اوسکولر نیز گزارش شده است. اخیراً نشان داده شده است بیمارانی که در طی 6 ماه قبل از آرتروپلاستی کامل مفصل کورتیکواستروئید داخل مفصلی دریافت کرده‌اند بیشتر از سایر بیماران در معرض عفونت بعد از عمل هستند.
کورتیکواستروئیدها دارای عوارض جانبی عمومی نیز می‌باشند. برافروختگی صورت در 15 درصد بیماران رخ می‌دهد، برافروختگی صورت طی چند ساعت پس از تزریق ایجاد می‌شود و می‌تواند تا چندین روز ادامه پیدا کند. تزریق داخل مفصلی کورتیکواستروئیدها حتی می‌تواند محور هیپوتالاموس-هیپوفیز- آدرنال را سرکوب کند هر چند معمولاً خفیف و گذرا می‌باشد ولی می‌تواند تا 11 هفته طول بکشد و در یک مورد این سندرم گزارش شده است. کورتیکواستروئیدها می‌توانند در مدت 2 هفته پس از تزریق ساخت گلوکز کبدی را افزایش داده و اثر ضد انسولین داشته باشند و باعث تشدید افزایش قند خون زمینه‌ای بیمار شوند. اثر آنها روی متابولیسم استخوان خفیف و گذار بوده و ارتباط بالینی شناخته شده‌ای وجود ندارد بنابراین تزریق کورتون موضعی در دفعات مجاز باعث پوکی استخوان نمی شود و هیچ موردی از میوپاتی نیز به‌دنبال تزریق داخل مفصلی گزارش نشده است.
این نگرانی وجود دارد که تزریق داخل مفصلی باعث تخریب مفصل شود. علت آن شاید اثرات کاتابولیکی کورتیکواستروئیدها باشد. علت آن می‌تواند استفاده پیش از حد از مفصل در بیماری که درد آن کم شده است نیز باشد.
در خرگوش‌ها تزریق کورتیکواستروئیدها باعث تخریب کندروسیت‌ها می‌شود. ولی این اثر در انسان‌ها ثابت نشده است. در یک مطالعه آینده‌نگر بیمارانی که دارای استئوارتریت زانو بودند به 2 دسته تقسیم شدند: یک دسته تزریق داخل مفصلی تریامسینولون هر 2 ماه تا پایان 2 سال داشتند و دسته دیگر تزریق سالین داشتند. در پایان 2 سال تفاوتی در باریک‌تر شدن فضای مفصلی بین دو گروه مشاهده نشد.
تریامسینولون هگزاستیونید طولانی‌ترین اثر ضدالتهاب را دارد، در بافت‌های نرم به‌ندرت از گلوکوکورتیکوئیدهای فلورینه استفاده می‌شود چون باعث آتروفی بافتی بیشتری می‌شوند. از این نظر متیل پردنیزولون استات و پردنیزولون تبوتات بهتر می‌باشند.
در یک مطالعه دیگر بین بیماران آرتریت روماتوئید تفاوتی در نیاز به آرتروپلاستی در بیمارانی که بیش از 4 بار تزریق داخل مفصلی سالیانه داشتند و گروهی که تزریقات کمتری داشتند دیده نشد. همچنین تزریق داخل مفصلی کورتیکواستروئیدها در بیماران JRA نیز تأثیری روی غضروف مفصلی نداشته است. به خاطر عوارض شناخته شده یا نشده کورتیکواستروئیدها بهتر است هر بیمار کمتر از 4-3 بار تزریق در سال داشته باشد.