علایم تشخیصی ارتروز زانو

قبل از این فکر میشد که ارتروز یک روند طبیعی  پیر شدن است که عنوان بیماری دژنراتیو به ان اطلاق میشد. امروزه مشخص شده که ارتروز یک تقابل پیچیده ای از فاکتورهای متعدد  سیستمیک و موضعی مثل تمامیت مفصلی، استعداد ژنتیکی، التهاب موضعی، نیروهای مکانیکی،  پروسه های سلولی و بیوشیمیایی است که با ازردگی غضروف مفصلی، هیپرتروفی استخوان در محیط(استئوفیت) اسکلروز زیر غضروفیو یک دامنه ای از تغییرات بیومکانیک و ظاهری در غشای سینوویال و کپسول مفصلی مشخص می شود. تغییرات اسیب شناختی در مراحل انتهایی بیماری شامل نرم شدگی، زخم شدگی و انفصالات کانونیغضروف یکپارچه مفصلی است. اکنون روشن شده است که ارتروز پروسه ای است که کل عناصر مفصلی شامل غضروف غشای سینوویوم استخوان زیر غضروفی لیگامان ها و ماهیچه اطراف مفصلی رادرگیر مینماید.

 ارتروز  شایعترین بیماری مزمن مفصلی است که معمولا منجر به درد و تغییرات شکل و سرانجام منجربه ناتوانی مزمن میگردد. در جوامع صنعتی ارتروز علت اصلی ناتوانی فیزیکی است طوریکه کیفیتزندگی را متاثر مینماید.تشخیص ارتروز از جنبه های متعددی دچار پیچیدگی است که شامل فقدان یافته های اختصاصی فیزیکی و ازمایشگاهی  و عدم تطابق بین علائم بالینی و یافته های تصویربرداری. تشخیص ارتروز بر اساس ظن بالینی کلیبر پایه سن شرح حال  یافته های معاینه و رادیولوژی استوار است.بطور معمول ارتروز به دو زیر گروه اولیه( ایدیوپاتیک) و ثانوی تقسیم میشود. نوع ایدیوپاتیک به دو شکل موضعی(لوکال) و منتشر(جنرالیزه) وجوددارد   ارتروز زانو از نوع لوکال میباشد.

 در نوع ثانوی علل اختصاصی وجود دارد مثل تروما اختلالات مادرزادی یا رشدی CPPD و  RA و نقرس  عفونت استئونکروز پاژه دیابت هیپوتیروئید شارکو و … که بیشتر بصورت غیر عادی با درگیری غیرمعمول دیده میشود. 

علائم بالینی اصلی شامل درد و سفتی بویژه بعد از فعالیت طولانی است.

تشخیص ارتروز زانو بایستی در بیمارانی مطرح شود که درد مفصلی زانو دارند یک بخش ضروری از تشخیص انتساب علائم بالینی (سمپتوم ساین) به موضع مفصل زانو میباشد. طوریکه درد میتواند ارجاعی ازسایر مفاصل(هیپ مهره) عضلات یا دیگر نسوج اطراف مفصل مثل بورسیت باشد ارتروز زانو تمایل بهدرگیری غیرقرینه و در صورت تراوش مایع مفصلی، التهاب خفیف دارد. تکیه روی یافته های رادیوگرافیممکن است باعث اشتباه گردد. اگرچه یافته های بالینی با رد تشخیص افتراقی قادر به رسیدن به تشخیصارتروز میباشد ولی استفاده از گرافی و ازمایش این توانایی را بهبود میبخشد. هیچ یافته بالینی منفردی بطور مطلق اختصاصی و حساس برای تشخیص نمیباشد. وجود کلسیفیکاسیون غضروفی میتواند نماینده ارتروز ثانوی به یک مسئله دیگری مثل متابولیک اندوکرین و.. باشد.

 بطور عمده از دو روش برای تشخیص ارتروز زانو استفاده میشود traditional inclusion criteriaوtree model که مورد دوم ارزشمند تر است طوریکه در تحقیقات از انها استفاده میشود.

کرایتریای مورد استفاده

SPECIFIC

SENSITIVE

1

شرح حال + معاینه : درد زانو + 3 از 6 معیار بالینی

سن بالای 50 – خشکی صبحگاهی کمتر از 30 دقیقه – کرپیتوس – تندرنس استخوانی – برجستگی استخوانی – فقدان گرمای قابل لمس

69%

95%

2

شرح حال + معاینه + استئوفیت درگرافی: درد زانو + 1 از 3 معیار

سن بالای 50 – خشکی صبحگاهی کمتر از 30 دقیقه – کرپیتوس

86%

91%

3

شرح حال + معاینه + تست ازمایشگاهی: درد زانو +5 از 9 معیار

سن بالای 50 – خشکی صبحگاهی کمتر از 30 دقیقه – کرپیتوس – تندرنس استخوانی – برجستگی استخوانی – فقدان گرمای قابل لمس– ESR کمتر از 40- RF کمتر از 40/1- انالیز مایع مفصلی غیرالتهابی

75%

92%

error: Content is protected !!