خاصیت درمانی: ضد سرفه و خلط آور
خانواده : نعناعیان(Labiateae)
اندام دارویی :تمام قسمتهای هوایی بویژه سرشاخه های گلدار.
مزاج : بسیار گرم و خشک
ترکیبات شیمیایی: اسانس(حاوی سیمن، تیمول، ترپینولن، کارواکرول و…)، تانن، ساپونین ومواد معدنی مانند آهن.
خواص درمانی دیگر: ضد نفخ و ضد اسپاسم دستگاه گوارش(پیشگیری وکاهش دل پیچه)، دارا بودن خاصیت ضد قارچ وضد باکتری (کاربرد در محلولهای دهانشویه)،داروی کمکی در درمان شب ادراری کودکان(همراه با گلهای علف چای و بو مادران).
مقدار مصرف و روش تهیه:سه نوبت درروز. در هر نوبت مقداری از برگ خشک شده گیاه که در سه انگشت دست جای میگیرد را به مدت 20 دقیقه در یک قوری چینی دم کرده، بعد از غذا میل کنید.
عوارض جانبی : در مصرف زیاد ویا در صورت حساسیت داشتن به آویشن عوارض ذیل دیده می شود:ایجاد حالت تحریک در پوست و غشای مخاطی، سرگیجه، سر درد و حالت تهوع.
مصرف در بارداری و شیردهی : بخاطر تاثیر در سیستم هورمونهای زنانه مصرف طولانی مدت آن توصیه نمی گردد ولی مصرف در مقدار ذکر شده منعی ندارد.
موارد منع مصرف : بیماران دچار اختلالات تیروئیدی.
ملاحظات : مصرف دراز مدت آن توصیه نمی شود.عصاره آن (تیمول)نباید بتنهایی مورد استفاده قرار گیرد