هدف از تیپر کردن کورتیکوستروئید ها رسیدن به سرعتی از تغییر است که هم از برگشت بیماری و هم از علائم کمبود کورتیزول بخاطر سرکوب محور هیپوفیز-هیپوتالاموس (HPA) پیشگیری شود. هدف ما بطور کلی یک نسبت ثابت کاهش ۱۰_۲۰% است ضمن اینکه پاسخ شخص بیمار و راحتی مصرف را نیز در نظر میگیریم.
چه بیمارانی بیشتر در معرض سرکوب HPA هستند:
بیمارانی که دوز گلوکوکورتیکوئید بالای ۲۰mg در روز برای بیش از سه هفته دریافت کرده اند
کسانی که دوز مساوی یا بیش از ۵ mg پردنیزون شبانه یا موقع خواب برای بیش از یک هفته دریافت کرده اند .
هر بیماری که علائم و تظاهرات کوشینگ داشته باشد.
علائم عدم کفایت آدرنال بخاطر قطع سریع:
سردرد، گیجی، خستگی، علائم fainting, درد ماهیچه، لتارژی، تنگی نفس، هیپوتانسیون وضعیتی، تهوع، استفراغ، بی اشتهایی، کاهش وزن، تب، هیپوگلیسمی
درمان کوتاه مدت با گلوکوکورتیکوئید(تا سه هفته) حتی اگر دوز نسبتا بالا باشد، میتواند براحتی قطع شده و نیاز به taper ندارد.
علائم سرکوب HPA بخاطر مصرف #گلوکوکورتیکوئید در این مدت، پایدار نبوده و به احتمال زیاد هیچ علامت بالینی نخواهد داشت. هرچند در بیماران ضعیف و بدحال، متخصصین با احتیاط بیشتر، اقدام می کنند.
جهت tapering دوز کورتیکوستروئیدها بصورت زیر کاهش می یابد:
اگر دوز اولیه پردنیزون یا معادل دوز آن، بالای ۴۰mg در روز باشد، هر یک تا دو هفته ۵_۱۰ mg در روز کاهش می یابد.
اگر دوز پردنیزون بین ۲۰_۴۰ mg در روز باشد، هر یک تا دو هفته ۵mg در روز کاهش می یابد.
اگر دوز پردنیزون بین ۱۰_۲۰ mg در روز باشد، هر دو تا سه هفته ۲.۵ mg در روز کاهش می یابد.
اگر دوز پردنیزون بین ۵_۱۰ mg در روز باشد، هر دو تا چهار هفته ۱mg در روز کاهش می یابد.
اگر دوز ۵ mg در روز باشد، هر دو تا چهار هفته ۰.۵ mg در روز کاهش می یابد. این دوز میتواند به این صورت نیز کاهش یاید که مثلا در روز اول ۵mg و روز دوم 4mg دارو مصرف شود.
به قلم دکتر زهرا جهانیان : داروساز